Piosenki, będącej zarazem mottem i tytułem filmu Jima Bighama, nie wykonywała do tej pory chyba tylko Kasia Kowalska i Perfect. "For Once In My Life" zaśpiewała po raz pierwszy Jean DuShon. Potem przyszli kolejni: Stevie Wonder, The Temptations, Tony Bennett, Frank Sinatra, Elza Fitzgerald, James Brown, Vonda Shepard, Michale Buble i… piłkarz Roberto Carlos. Ally McBeal poszukiwała w rytm tego evergreenu miłości, a Shrek dojrzewał do roli ojca. Lecz dopiero u Bighama chwytliwy kawałek zyskuje drugie dno, a jego tytuł – symboliczne znaczenie. Wykonują go bowiem członkowie Spirit of Goodwill Band (Kapeli Ducha Dobrej Woli) – ludzie niepełnosprawni umysłowo i fizycznie.
Jeden z amerykańskich recenzentów polecał zamknąć oczy na czas występów zespołu SoGB, by przekonać się, że niepełnosprawność nie ma żadnego wpływu na uprawianą przez nich sztukę. Nie ma, to prawda. Jednak oczu nie warto zamykać, bo sumiennie zrealizowany dokument Bighama w brawurowy sposób obala mity, narosłe przez całe dekady wokół osób niepełnosprawnych i organizujące zbiorową świadomość. Rozsadzający całość optymizm nie wynika tu wcale z założonej konwencji, lecz wypływa prosto z serc bohaterów – Terry’ego, niewidzącego wokalisty i saksofonisty; Christiana, pianisty, cierpiącego na autyzm; Nancy – sopranistki, która pomimo umysłowego upośledzenia zajmuje się swoim starszym rodzeństwem. Zespół liczy dwudziestu dziewięciu członków. Obserwujemy ich podczas przygotowań do imprezy dla oficjeli zorganizowanej przez burmistrza Miami. "For once in my life I won't let sorrow hurt me" – śpiewała DuShon, a za nią cały muzyczny świat. Ta sucharska linijka zyskuje na ekranie rangę manifestu. Muzycy z Kapeli Ducha Dobrej Woli nie dadzą się skrzywdzić. Kiedy wychodzą na scenę, stają się nietykalni.
Jeden z amerykańskich recenzentów polecał zamknąć oczy na czas występów zespołu SoGB, by przekonać się, że niepełnosprawność nie ma żadnego wpływu na uprawianą przez nich sztukę. Nie ma, to prawda. Jednak oczu nie warto zamykać, bo sumiennie zrealizowany dokument Bighama w brawurowy sposób obala mity, narosłe przez całe dekady wokół osób niepełnosprawnych i organizujące zbiorową świadomość. Rozsadzający całość optymizm nie wynika tu wcale z założonej konwencji, lecz wypływa prosto z serc bohaterów – Terry’ego, niewidzącego wokalisty i saksofonisty; Christiana, pianisty, cierpiącego na autyzm; Nancy – sopranistki, która pomimo umysłowego upośledzenia zajmuje się swoim starszym rodzeństwem. Zespół liczy dwudziestu dziewięciu członków. Obserwujemy ich podczas przygotowań do imprezy dla oficjeli zorganizowanej przez burmistrza Miami. "For once in my life I won't let sorrow hurt me" – śpiewała DuShon, a za nią cały muzyczny świat. Ta sucharska linijka zyskuje na ekranie rangę manifestu. Muzycy z Kapeli Ducha Dobrej Woli nie dadzą się skrzywdzić. Kiedy wychodzą na scenę, stają się nietykalni.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
